Het musicalleven van Flavio Rizzuto

Hey daar!

Ik ben Flavio Rizzuto, 15 jaar en woon in Genk. Momenteel ben ik al 6 jaar bezig met musicals en af en toe ook eens wat camerawerk, het is echt een geweldig leuke hobby. En eerlijk, voor iemand uit Limburg is het niet altijd simpel in het mediawereldje: soms door het accent, maar vooral door de afstand haken vele mensen af. Maar hey, acteren is echt mijn aller grootste passie en ik wil er zo graag in verder gaan, dus wat boeien die lange riten nu? Weet je wat, laten we eens even kijken waar ik deze musicalmicrobe te pakken heb gekregen en welke geweldig leuke ervaringen ik er allemaal heb op zitten.

Het begon allemaal toen ik 9 jaar was en mijn papa eens vroeg of ik geen zin had om eens mee te doen in een theaterstuk, een tv-spotje of een film ofzo. “Waarom niet” dacht ik. Dus, samen met mijn papa schreef ik me in op een website waar auditieoproepen kwam. Toen ik zag dat Studio 100 audities deed voor de rol van Louis in ’14-18’ schreef ik me meteen in en ja hoor, ik mocht op auditie. Helaas was ik net te oud voor deze rol te vertolken en met een grote teleurstelling zwoor ik om nooit nog auditie te doen, het was toch niets voor mij. Enkele maanden later kreeg ik telefoon van Studio 100 met de vraag of ik toch niet zou willen meedoen in ’14-18’. Iemand had zijn voet gebroken onder een decorstuk en kon niet meer meedoen, maar over enkele weken was het al première. Ik was door het dolle heen en zo was ’14-18’ dus mijn allereerste podiumervaring en wat voor een ervaring was dat zeg. Het was echt geweldig om als 9-jarige tussen zo’n bekende en steengoede acteurs te mogen staan in een ongelooflijk mooie en spectaculaire productie. En ik moet toegeven dat het geluk toch wat aan mijn zijde heeft gestaan. Mocht deze jongen zijn voet nooit gebroken hebben, zou ik nooit zijn verder gegaan met acteren. De ene zijn dood, is de ander zijn brood. Ik was de eerste dagen ook wel heel erg bang door het heftig verhaal, de geweerschoten en soundeffects. Voor een jong kind klonk het allemaal zo echt en was het zo overdonderd, dat ik er zelfs nachtmerries van had. Gelukkig werd ik dit snel gewoon en kon ik er met volle teugen van genieten. Met enorm veel tranen heb ik na mijn speelperiode afscheid genomen van dit geweldige, eerste avontuur. Een troostende Jelle Cleymans zei me toen: “Dit zal zeker niet het laatste zijn wat jij nog gaat doen in de musicalwereld” en gelijk had hij. Het volgende wat mijn pad kruiste, was ‘Junior musical Kadanza’. Het grote voordeel was dat ze auditie deden hier in Limburg. Dus, deze kans kon ik zeker niet laten liggen. Op 10-jarige leeftijd deed ik met trots mee in Kadanza en ook dat was weer een musical om nooit te vergeten. Het was een geweldig leuke jongerencast boordevol energie. Het was een feest om met zulke talenten te mogen samenwerken en we hadden ook nog eens een geweldig team rondom ons. Ook was het fijn om opnieuw met regisseur Franck Van Laecke te mogen samenwerken net als in ’14-18’, hij maakt zo’n pronkstukken! Ik moet ook wel toegeven dat het voor mij soms een zware periode was. Vele waren al wat ouder dan mij, 15-16 jaar, dus voor hen was repeteren en monteren tot 22h of soms zelfs later niet echt een groot probleem. En misschien dat, door het leeftijdsverschil, ik ook wel wat ben veranderd qua persoon. Vaak waren castleden ouder dan mij en ik moest mij dan aanpassen aan hun leefwereld en hun gespreksonderwerpen. Later kwam dan mijn eerste rol in Nederland in ‘Wickie de Vinking, de musical’ en dat was tot nu toe mijn laatste productie bij Studio 100. En dat Nederlands publiek vond ik toch helemaal anders dan hier in ons Vlaanderenlandje.

Ik besloot om eens auditie te doen in Nederland voor ‘Dolfje Weerwolfje’. Mijn papa en ik verwachtten er niet veel van, het niveau in Nederland is namelijk net ietsje hoger dan hier in België en ik was niet geschoold en had nog niet zó veel ervaring. Toch slaagde ik erin om de rol van Dolfje te bemachtigen en daar ben ik REP producties enorm dankbaar voor. Het was een enorme ervaring die ook nog mijn volgende musicaljaren zou bepalen. Allereerst begonnen we met een korte voorstelling van 20 min. In de Julianatoren. Een musical in een tent in een pretpark, nog nooit meegemaakt! Het was wel steeds genieten van alle blije gezichten van ons jong publiek en ik deed het toch o zo graag. Door het grote succes besloot REP om een musical te maken van Dolfje. De “pretpark versie” was dus een soort teaser voor de grotere musical. Ook hier moest ik weer auditie doen, maar gelukkige is de cast niet erg veel veranderd. Ik mocht weer meedoen, joepie! Half Nederland heb ik doorkruist als Dolfje, een ervaring om nooit te vergeten. In totaal heb ik ongeveer 2 jaar de rol van Dolfje vertolkt in Nederland. Toch miste ik soms mijn eigen land, dus besloot ik om in België terug wat auditie te doen. Dankzij enkele Kadanza-vrienden wist ik dat ze kinderen zochten voor ‘Muerto’. Ook al liep deze productie samen met de beginperiode van Dolfje, ik moest en wou hieraan meedoen. Dus, toen ik 11 jaar was, heb ik 2 musicals gecombineerd: Dolfje in Nederland en Muerto in België. Het was fijn om terug te mogen spelen met kinderen en acteurs die ik eerder was tegengekomen. ‘Muerto’ was een musical met een ernstig onderwerp en daar hield ik wel van. Ook hier ben ik de regisseur, James Cooke, zeer dankbaar voor want zonder hem had ik niet in deze productie gestaan. Muerto was helaas voorbij, weer vele traantjes gelaten, maar Dolfje ging nog even door dus ik had zo wel mijn bezigheid. Ik moet zeggen dat ik verwonderd ben dat ik 2 musicals heb kunnen combineren op zo een jonge leeftijd. Maar aan alle liedjes komt een eind, ook aan mijn rol als Dolfje. Na vele Nederlandse theaters afgereisd te hebben, kwam er een eind aan de Nederlandse tour. Voor mij eigenlijk op het juiste moment, want mijn stem begon toen al wat te veranderen en hoge noten werden steeds moeilijker.

Na twee jaar Dolfje te spelen in Nederland, keerde ik dus terug naar België. En geloof het of niet, maar Event-team kocht deze voorstelling en bracht hem naar België. Dolfje was mooi geweest, dus ik liet de kansen aan andere kinderen om dit geweldig avontuur te mogen meemaken. Maar de musicalmicrobe in mij dwong me om me hier toch voor in te schrijven, niet als Dolfje, maar als Timmie, de grote broer. En wat was ik blij dat ik me toch had opgegeven, want Event-team had mij geselecteerd om samen met een negenkoppige kindercast en fantastische volwassenen ‘Dolfje Weerwolfje’ hier in België op de planken te zetten. Zoals je leest, is Dolfje Weerwolfje mijn grootste en langstdurende ervaring tot nu toe. In totaal heb ik 3 jaar met deze voorstelling rondgetourd in Nederland en België. Het was zo leuk om eerst Dolfje te mogen spelen en later dan eens de grote broer Timmie. Niet simpel, want ik nam dingen over vanuit Nederland maar de regisseur, Olivier, wou een eigen Vlaamse versie dus, ik moest Nederland een beetje vergeten. Maar dankzij de goede kindercoaching is dit helemaal in orde gekomen! Helaas kon ik niet voor eeuwig meedoen in Dolfje Weerwolfje, dus na de Vlaamse versie ging ik weer opzoek naar nieuwe projecten. Dat is meteen ook het recentste wat ik gedaan heb: Alleen op de wereld. Dit was veruit de meest hechte groep die ik heb meegemaakt. Ik mocht meerdere rollen en typetjes vertolken wat voor mij toch een uitdaging was, maar wel een heel leuke ervaring. Van strenge bendeleider tot stotterende zwerver, van Parijzenaar tot cafégast. Het was de meest hechte groep, maar ook de productie met de meeste ups-and-downs. Ondanks dit, zijn wij er als groep sterker uitgekomen en ben ik ook enorm dankbaar voor dit project, met dank aan de regisseur. Ik heb er vele mooie vriendschappen aan overgehouden die ik graag wil blijven koesteren. Normaal kwam er nu ‘Arthur en de strijd om Camelot’ maar jammer genoeg heeft het coronavirus deze strijd overgenomen en gewonnen. Dus, helaas geen strijd om Camelot dit jaar. Er is ook nog wat positief nieuws, want vóór de coronacrisis deed ik auditie bij The Singing Factory voor hun nieuwe productie ‘If I fall’. Ik ben enorm enthousiast, want met trots mag ik deel uitmaken van de cast, dus zeker iets om naar uit te kijken.

Het lijkt allemaal eenvoudig en allemaal rozengeur en maneschijn, maar ik heb zeker ook tegenslagen gehad in die 6 jaar ervaring. Ik ben ook al afgewezen geweest op audities, wat natuurlijk niet fijn is, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Ik ben vooral blij dat ik kan doen wat ik graag doe en dat ik geweldige ouders hebben die mij hierin steunen en mij steeds brengen waar ik wil. Dus, ik heb dit allemaal te danken aan mij fantastische ouders en aan alle regisseurs die in mij geloofden en mij een kans wouden geven, waarvoor mijn oprechte dank.

Zo, dit was een overzicht van mijn ervaringen tot nu toe. Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben en ik hoop jullie natuurlijk allemaal snel te zien tijdens een van mijn voorstellingen. Nog veel sterkte en goede moed in deze coronatijden en daarna met z’n allen naar het theater voor een musical, want de cultuursector heeft jullie hulp zeker en vast nodig.

Vele groetjes,

Flavio Rizzuto